2. Krallar 4:40-44

12:25-2Kr.17:41 Krallığın bölündüğü (İsrail ve Yahuda olarak) dönemin anlatıldığı bu bölümlerde, ağırlıklı olarak kralların yaptıklarına ve onlara ilişkin peygamberliklere değinilir. Tanrı’nın gelişmekte olan yeryüzündeki krallığı en fazla kuzeydeki (İsrail) krallıkta tehlikeye girmiştir, çünkü sadakatsiz krallar, kukla kâ-hinler ve sahte peygamberler yüzünden imandan sapma eğilimi artış göstermiştir. Bu dönemde İlyas ve Elişa, Tanrı’nın yönetiminin sadık temsilcileri ve peygamberleri olarak hizmet etmiştir (bkz. Giriş). Güneydeki (Yahuda) krallıkta ise RAB, krallığının görünen simgeleri olan tapınak, Antlaşma Sandığı ve kâhinlerinin hizmeti aracılığıyla halkıyla beraberdir. Davut’un soyundan olan kralların yönetimlerini RAB’be sadık biçimde sürdürmeleri sayesinde RAB’bin antlaşmasına kuzeydeki (İsrail) krallığına göre daha bağlı kaldılarsa da, itaatsizlik ettikleri zaman onlar da sürgünle cezalandırılacaklardır.

4:41 un Çorbayı yenilir hale getiren un değildi ; bu yine RAB’bin bir mucizesiydi. RAB, antlaşmasına sadık kalanların ihtiyaçlarını karşılamaya devam ediyordu.

4:42 ilk biçilen arpadan İsrail Krallığı’nda yaşayan Tanrı’ya sadık kişiler, ilk ürünün sunusunu (bkz. Lev.2:14; Lev.23:15-17; Yas.18:3-5), Beytel ve Dan’daki tanrıtanımaz kâhinler yerine (bkz. 1Kr.12:28-31) Elişa ve beraberindekilere, muhtemelen gıda ihtiyaçlarını karşılamak üzere sunar (bkz. 2Kr.4:23’ e ait not). Bu şekilde RAB’bin gerçek temsilcisi olarak tanrıtanımaz kral ve kâ-hinleri değil, Elişa’yı kabul ettiklerini göstermiş olurlar.

4:43 RAB diyor ki Krş. 2Kr.4:41; 2Kr.2:20; Mar.6:35-43.